rusteloos?

Vechten doen we tegen zorgen, verdriet, moeite, ziekte, rampen.
Jagen doen we naar geluk, rijkdom, eer, vrede, voldaanheid.
En vinden we rust? Nee: de strijd gaat immers maar door; het leven gaat door. Elke dag opnieuw is er het rusteloze werken, en iedere dag brengt weer zijn moeiten en zorgen, zijn teleurstellingen en onvoldaanheid.

De oorzaak van alle moeite en verdriet ligt in de zonde. De zonde heeft de krachten van lichaam en ziel verbroken en verteerd, en omringt je in dit leven met allerlei machten en krachten die je tegenwerken en het je moeilijk maken. En daar vechten wij tegen. En laten we maar eerlijk zijn: dat willen we vaak vanuit onze eigen kracht doen. Daar hebben we God niet bij nodig, denken we.

Zou u niet eens moeten erkennen dat u uw strijd zonder God wilt voeren? Die strijd zult u moeten verliezen. Durf dat te erkennen en het zal u tot winst zijn.

Drukt de last, het zware pak van de zonde u neer? Weet u er geen raad mee? Bent u misschien dodelijk vermoeid door almaar te proberen om het goed te krijgen? Het is inderdaad hopeloos als u zó doorgaat. Daar zult u tenslotte onder bezwijken want u krijgt het niet voor elkaar!

Hopeloos? Nee, toch niet! Er is rust te vinden! Jezus Christus nodigt vermoeide en belaste mensen uit om tot Hem te komen. Om met hun vermoeide krachten en beladen schouders bij Hem toevlucht te zoeken. Hij geeft hen die moe zijn kracht en rust.

Wat gaat ú doen? En jij? In eigen kracht verder? Of in Zijn kracht, langs Zijn weg en aan Zijn hand naar het land van de eeuwige rust?